Memento Mori
Gedenk te sterven

We verstoppen de dood in onze hedendaagse maatschappij, en tegelijk worden we ermee overspoelt door de media. Die toont ons een rampzalige dood, vergezeld door een hoge factor geweld. Vaak plat, bloederig, moordlustig en liefdeloos.
Tegelijk wordt alles wat werkelijk met de dood te maken heeft, ‘de persoonlijke dood’, naar onzichtbare plekken in de maatschappij verdrongen. Dit zegt iets over de onnatuurlijke manier waarop we met de dood en het ontzielde lichaam omgaan.
Om de illusie te creëren dat we toch vat hebben op onze dood, organiseren, plannen, benoemen en concretiseren we er op los . Al eeuwen worden er geloven omheen gebouwd, maar nog steeds is het de mens niet gelukt om de dood te bevatten.
Ook de fotografie kan de dood niet bevatten, alleen laten zien. Zij kan trachten de dood weer zichtbaar en voelbaar te maken, als een dood die een mysterie ìs en blijft, maar deel uitmaakt van het leven. Toch heerst er vandaag de dag een taboe op het afbeelden van dode mensen. Waarom mag een gruweldood wel afgebeeld worden in elke krant en zou een persoon die onder relatief ‘normale’ omstandigheden sterft niet een laatste portret verdienen?



‘ Zolang de fotografie bestaat, bestaan er foto’s van dode mensen. Voor vele professionele fotografen in de negentiende eeuw was het portretteren van dode mensen, de zogenaamde post-mortem fotografie, een vaste praktijk.
In de loop van de twintigste eeuw is de post-mortem fotografie bijna geheel in onbruik geraakt: Het taboe op het vredige doodsportret had zijn intrede gedaan.
Door de opkomst van de nieuwsfotografie verscheen de dode mens alleen nog op foto’s als het om een oorlog, ramp of geweldsdelict ging.’
Bron: Mortalis, Fotomuseum Den Haag